فصل ۳ (۱)
محيط خوابگاه دخترانه يك محيط كاملا دوستانه و گرم و خواستني است ما دخترها همه به اسم كوچك يكديگر را صدا ميزنيم همه از قصه دلهاي هم آگاهيم گاه براي آنكه بتوانيم بار اندوه دوستان خود را سبك كنيم از هيچ فداكاري دريغ نميكنيم آنشب وقتي بچه ها فهميدند كه ما خيلي زود به خوابگاه آمده ايم همه در فلت ما جمع شده بودند هر دختري حرفي ميزدفاصله عقايد ما دخترا خوابگاه زياد است ولي هيچكدام روي عقيده خاص خود نمي ايستيم.خيلي زود بنفع طرف ديگر بحث را تمام ميكنيم و همين خصوصيت باعث آن شده است كه ما دوري از خانواده و زندگي در محلي غريب را به آساني تحمل كنيم.آنشب در فلت ما بيش از 15 دختر اجتماع كرده بودند از جكهاي مخصوصي كه دختران هيچوقت در جلو پسرها جرات تعريف كردنش را ندارند تا حرفها و پيامهاي بسيار بسيار خصوصي در فضاي هال ما پر پر ميزد .ما بيش از 2 ساعت وراجي كرديم و بعد بچه ها پراكنده شدند وقتي 2 نفري تنها شديم نوري آهي كشيد و گفت:مهتا من اين بچه ها را خيلي دوست دارم چقدر ساده و مهربونند.هنوز من در جستجوي جوابي براي اظهار نظر نوري بودم كه يكي از دخترها بداخل اتاق سرك كشيد و با لحن شيطنت آميزي به نوري گفت:آهاي ملاقاتي داري.
من و نوري بهم نگاه كرديم .نوري حيرت زده پرسيد:كيه؟از تهرون اومده؟
دختر چشمكي زد و گفت:خودت خوبه بري نگاه كني خوش بحالت.
نوري كاملامردد بود ولي من بطرف در خروجي هلش دادم
-برو دختر آدم خور كه نيومده.
نوري از اتاق خارج شد ولي من طاقت نياوردم كه او را تنها بگذارم بدنبال او راه افتادم كه ناگهان از حيرت بر جا خشكيدم .بهرام بود!
من ايستادم و نوري با قدمهاي شمرده جلو رفت بهرام سرش را پايين انداخته بود ولي سلام مودبانه اي كرد.
-سلام
نوري كه كاملا دستپاچه و رنگش سرخ شده بود پرسيد:با من كاري داشتين؟
بهرام آن پسر جوان كه در مقابل زيباترين دختران كوچكترين ضعفي از خود نشان نميداد تقريبا گنگ و لال مانده بود و بعد با لكنت زبان گفت:نه!يعني آره!ميخواستم از واقعه ديشب معذرت بخوام.
نوري به آرامي روبروي بهرام نشست من از فاصله چند قدمي آنها را ميديدم .بهرام پيراهن اسپرت زرد رنگي پوشيده بود كه جذابيت مردانه اش را چند برابر ميكرد .موهاي سرش از حد معمول بلندتر بنظر ميرسيد كمتر بچشمان نوري نگاه ميكرد كلمات را گم ميكرد و بزحمت حرفهايش را ميزد.
-من من باور كنيد منظوري نداشتم حادثه همينطوري ناگهاني پيش آمد.
نوري با دست موهايش را كناري زد روي دست لطيف او نيز دانه هاي ريز عرق نشسته بود حس ميكردم كه هر 2 نفر با دامني پر از شكوفه هاي عشق بهم نزديك شده اند اما جرات اينكه يكي از شكوفه ها را بهم تعارف كنند نداشتند.نوري بزحمت گفت:عيبي نداره!من...من يعني البته.....بمن مربوط نيست.....يعني مربوط نبود!
بهرام ناگهان سرخ شد و اين بار خيلي روشنتر گفت:ولي من خيال ميكردم براي شما مهمه كه اومدم عذرخواهي!
نوري كه ناگهان متوجه شده بود اشتباه بزرگي در مكالمه مرتكب شده با عجله گفت:ببخشين!منظورم اين نبود !يعني مقصودم اينكه عيبي نداره!خوب معمولا از اين اتفاقات ميافته.
بهرام كه حالا اندكي آرامتر شده بود گفت:موضوع اينكه نيلو دختري عجيب غريبه خودشو زيادي به آدم ميچسبونه.
نوري در جواب گفت:خوب مگه عيبي داره!نيلو دختر خوبيه!
بهرام دوباره برافروخته شد.
-يعني شما توصيه ميكنيد كه من با نيلو.....
نوري حرفش را قطع كرد و گفت:البته خودتون بايد تصميم بگيرين بالاخره اين به زندگي شما مربوطه!
بهرام ناگهان از جا بلند شد و با لحن خشني گفت:خيال ميكردم بزندگي شما هم مربوطه!خوب....!...ميبخشين!من اشتباه كرده بودم.
قبل از آنكه نوري حرفي بزند بهرام بسرعت ار در ستينگ روم خارج شد.و نوري را پريشان و افسرده بر جاي گذاشت.نوري هراسان به اطراف نگاه كرد و همينكه چشمش بمن افتاد خودش را بي پروا در آغوشم انداخت.
-خدايا من چكار بايد بكنم؟
نوري را بداخل اتاق برگرداندم اما تا آمد دوباره اين ملاقات را توضيح بدهد گفتم:نوري جان من همه چيزو شنيدم!
-پس من بايد چجور جواب ميدادم؟
-هيچي عزيزم اون براي اعتراف عشقش پيش تو آمده بود من بهرامو خوب ميشناسم ميخوام بگم اين شايد اولين باري بود كه براي اعتراف عشق پيش يك دختر آمده بود.اگه مهران آنقدر خوب نبود حتما حسوديم ميشد جاذبه تو وحشت انگيزه!
نوري كه هاج و واج بدهان من خيره شده بود گفت:ولي من نميتونم...نميتونم....منكه از اول بتو گفته بودم.
من خوب ميدانستم كه نوري چه جنگ طاقت فرسايي را با خودش شروع كرده است
.َ

فصل ۳ (۲)
.او از خاطره يك عشق لبريز بود و دلش در اشتياق تقدس آميزي ميلرزيد.در اينگونه حالات مزاحمش نميشدم و به بهانه اي اتاقش را ترك ميكردم تا او در روياهاي جواني به جستجوي خويش ادامه دهد.
اما آنشب كمي بيشتر در اتاقش ماندم و گفتم:نوري تو نميخواهي در جشن تولد من شركت كني؟
نوري كه غرق در تفكرات رويا آميزش بود ناگهان از جا پريد و مرا در آغوش كشيد

-عزيزم تو چه اصراري داري كه انقدر با خودت بجنگي؟
-ولي من نميخوام نميخوام!
با عصبانيت خطاب به او گفتم:ولي تو بمن و خودت دروغ ميگي تو اونو دوست داري تو اونو ميپرستي ولي تو هم مثل هر موجود خودخواه ديگه اي ميخواي خويتو با حرفهاي عجيب و غريب و من در آوردي گول بزني اما مطمئن باش همانطور كه همه در جنگ با احساسات شكست خوردن تو هم شكست ميخوري!عشق سال و ماه نميشناسه عشق منتظر تصميم من و تو نميشه عشق وقتي از راه رسيد همه گذشته ها را ويران ميكند تو و اون هر دو تا عاشق هم هستين و اين بازيها هم بالاخره يه روز تموم ميشه.
نوري ئستها را روي شقيقه اش فشرد و فرياد زنان گفت:من نميخوام نميخوام خداي من !... عشق بدبختي مياره عشق آدمو بيچاره ميكنه و بعد مثل آدمي كه در ميان امواج تنها و بي پناه افتاده باشد خودش را بمن رسانيد و بدستهايم چسبيده و گفت:مهتا خواهش ميكنم!خواهش ميكنم كمكم كن!من از اين عشق ميترسم من بمادرم بپدرم به همه قول دادم كه فقط درس بخوانم!من ميترسم.
صداي گريه غم انگيز نوري در خوابگاه دختران پيچيده بود .اما ما دختران خوابگاه به اين زاريها و گريه ها عادت داريم هر وقت دختري در خوابگاه گريه ميكند شانه ها را بالا ميندازيم و ميگوييم:خوب بگذار سبك بشه!
و حالا نوري اولين گريه بلند خود را در خوابگاه دختران سر داده بود و من سعي ميكردم او را كه اسير احساسات متضاد شده بود آرام كنم.
از آنشب به بعد هر وقت به چشمان درشت و سياه نوري خيره ميشدم جادوي غم پنهاني عشق را در عمق آن ميديدم .نوري خاموش بود لبهاي قشنگش كه رنگ گيلاسهاي قرمز روشن را داشت بسته بود اما چشمانش حرف ميزد قصه ها ميگفت و گاه چنان در سكوت سكوت سنگين خود فرو ميرفت كه حرفهاي مرا نميفهميد.
در قلب پاك و ساده دخترانه او من رويش جوانه هاي عشق را حس ميكردم آفتاب گرم جنوب ايران جوانه هاي عشق ار در مزرعه دل نوري ميپرورانيد.نوري بيشتر كتاب ميخواند قصه دلدادگيها و شوريدگيهاي عشاق را با سماجنت مخصوصي در كتابها دنبال ميكرد وقتي براي ديدن انتخاب ميكرد حتما عاشقانه بود تا باران گريه را بر گونه هايش جاري سازد.او در دستهاي مخملي و نرمش لاله هاي سرخ عشق را به آرامي پرورش ميداد .بعد از واقعه آنشب من بهتر ديدم كه نوري را آزاد بگذارمتا در آرامش خيال با احساس خود خلوت كند نوري چند روزي ساكت بود با اينكه من گرفتار درسهاي فشرده خودم بودم اما در فرصتهاي مناسب بهرام و نوري را زير نظر ميگرفتم بهرام هم وضعي مشابه نوري داشت.من گاه از نزديك و گاه از دور او را ميديدم كه آرام و ساكت از كلاس درس مستقيما به خوابگاه خود ميرود و در لاك سكوت خود ميشيند.كمتر او را در پاتوقهاي دانشجويان ميديدم م عجيب اينكه او هيچگونه تلاشي براي نزديك شدن به نوري هم نميكرد.گاهي جدايي و دوري آخرين دارويي است كه براي عشاق جوان تجويز ميشود.آنها براي اينكه آتش گرم و شعله خيز عشق را در قلبهاي خود خاموش كنند نااميدانه به دامن سكوت چنگ ميزنند در خلوت خود فرو ميروند چشمانشان را بروي معبود و معشوق خود ميبندند اما چگونه ميتوان چشم دل را بست و دلي را به حصار كشيد؟
به عقيده من قلبهاي جوان و عاشق هميشه در پروازند در خواب و رويا يا در بيداري آنها فانوس بدست در جستجوي آفتاب گرمي بخش عشق جاري هستند و فاطله راه را با بزرگ كردن حجم قلبهايشان پر ميكنند من ميدانستم كه همه تلاشهاي نوري و بهرام براي خاموش كردن اين حريق تند و سوزان بي نتيجه است.روزهايي بود كه منهم از مهران ميگريختم خود را به ديوار آهنين تنهايي ميبستم اما دل من پيوسته بطرز خيال انگيزي در پرواز بود و افسانه سكوت و فرار مرا نقش بر آب ميساخت.تا اينكه يك روز غروب وقتي كتابهايم را تا زده و روي نيمكت سپيد باغ ارم نشسته بودم ناگهان احساس كردم كه صدايي زنگي جادويي برخاست .انگار اين زنگها را بپاي صدها فرشته نامرئي و خيال انگيز بسته بودند و خالا آنها در كنار من ميرقصيدند و پاي ميكوبيدند در آن لحظه صداي زنگها همراه عطر گلهاي سرخ شيراز و درخشش الماس گون خورشيد صبح جنوب مرا در يك فضاي جادو انه قرار داد.احساس كردم ككه زنگها لحظه به لحظه شور انگيز تر مينوازند چشمانم رنگهايي ميبيند كه هيچگاه آنطور حقيقي نديده بودم نيمكتي كه رويش نشسته بودم ساقه هاي درختان زمين و چمنهاي زيبا حتي آبهايي كه از زير درختان ميگذشتند چون خميري نرم و منعطف بودند در آن فضاي نيم خفته و مستي بخش و در متن آواز دنگها ناگهان صداي گرم او را شنيدم كه ميگفت:تنهاييد؟
-بله تنها هستم!
لحظه اي در آن هواي جادو زده و در آن فضاي مخملي و رويا انگيز سكوت برقرار شد و بعد همراه آواي جادويي زنكها باز آن صداي شيرين را شنيدم.
-آيا نميخواهي به تنهاييت پايان دهي؟
مثل جادو زده ها گفتم:آيا تو حاضري مرا با تنهايي عوض كني؟
صداي او كه همچنان به قلبم نزديك ميشد با تمام قدرت تكرار كرد.
بله بله بله.
و بدينسان عشق پاي نرم و آارمبخش خود را بر قلبم گذاشت و من هرگز آن فضاي جادويي آن رنگها و آن صحنه آغاز را از ياد نميبرم.لحظه شكوفا شدن عشق در هر انساني لحظه تولد خلقت و هستي است انگار كه ما انسهانها در آن لحظه شاهد رويش اولين دانه حيات در سطح زمين هستيم و در آن روزها هر وقت من به چهره هاي خسته و غمگين بهرام و نوري خيره ميشدم آن رنگ معصومانه عشق را در چشمانشان ميديدم احساس ميكردم آنها نيز چون من و مهران گام به گام به لحظه شكوفايي عشق به رويش هستي بر سطح زمين به لحظه اي كه زنگها در گوشهايشان بصدا در آيد نزديكتر ميشوند در حاليكه خود آنها خيال ميكردند ذره ذره تابوت عشق را بسوي گورستان پيش ميبرند و اگر چندي بگذرد بادهاي رهگذر خاكستر تابوت عشقشان را هو بسرزمين فراموشي خواهند برد.
صبح يكي از همين روزها نيلوفر را ديدم چشمان روشن و شفاف اين دختر بگودي نشسته بود.در حركاتش يكنوع سرگشتگي و هراس خوانده ميشد همينكه مرا ديد جلو آمد دستم را گرفت و بگوشه اي كشيد و مضطربانه پرسيد:مهتا تو اين روزها بهرامو ديد؟
گفتم بله گاهي اونو ميبينم!
نيلوفر كه دختري غير عادي و عصبي بود با عجله از من سيگاري خواست آنرا آتش زد و بعد از يك سكوت ممتد گفت:بنظر تو عجيب نيست؟
-چي عجيب نيست؟
-اينكه بهرام اينطوري از همه فرار بكنه؟
آه!بله!درسته بهرامو كمتر ميشه ديد.
نيلوفر بازويم را كشيد و در حاليكه اطرافش را نگاه ميكرد كه كسي صدايش را نشنود گفت:تو هيجي نشنيدي؟
-مقصود!
-ميگن بهرام سخت خواطر خواس.
منكه ميخواستك نيلوفر همه حرفهايش را بزند پرسيدم:عاشق كي؟
نيلو لبخندي زد و محكم به بازوي من كوبيد و گفت:چقدر خنگي مهتا!خب عاشق رفيق تو نوري ديگه!
ناگهان نيلو ساكت شد دو سه پك عميق به سيگارش زد و گفت:مهم نيست براي من يكي مهم نيست اون هيچ وقت مال من يكي نبود هميشه دو تا شريك داشتم تازه خيلي خوشحال هم ميشم كه بالاخره يكنفر انتقام منو ميگيره!ميدوني ديروز كجا ديدمش؟
-كجا؟
-توي رستوران درجه 3 پشت بمن ايستاده بود ولي ماشينش جلو در بود من كاملا شناختمش!
نيلو بعد بلند بلند خنديد و بدون اينكه با من خداحافظي كند از من دور شد حس كردم بهرام بكلي از گذشته هايش جدا شده است .بله! حالا بهرام درست مثل سفينه اي كه از مراحل مختلف گذشته باشد يك يكي طبقات موشك را جا گذاشته و اكنون در فضاي صاف و روشن آسمان عشق در پرواز بود.او در صفاي شاعرانه صبح در بستر آبي آسمانها هر لحظه بيشتر اوج ميگرفت.خود را در چشمه گرم و پاك عشق شستشو ميداد آلودگيها را از خود ميراند تا در يك صبح روشن در معبد مقدس عشق خود را قرباني سازد.
نوري نيز به آخرين مرحله تقدس و تقواي عاشقانه رسيده بود خيلي كم حرف ميزد نگاهش عميقتر شده بود انگار هميشه در خواب راه ميرفت.بيشتر وقت بيكاري خود را در اتاقش بتنهايي ميگذرانيد.و هر وقت به اتاقش ميرفتم كتابي روي سينه اش بود و خيره خيره به آسمان مينگريست

-جشن تولد تو!تولد تو؟آه خداي من!من چقدر خودخواه و احمقم!چطور من از همه چيز بيخبر بودم.
دستش را گرفتم و گفتم:ببين نوري تو هنوز هم بهترين دوست مني!
ناگهان نوري ساكت شد سرش را پايين انداخت و گفت:ميدونم مهتا! ميدونم كه دوست خوبي نيستم!من خيلي تو خودم فرو رفتم!
دستي به گيسوان بلندش كشيدم
-ميدوني نوري روزي كه تو پيش من اومدي خيلي خوشحال شدم!هنوز هم خيلي خوشحالم ولي يه وقت نگاه كردم ديدم تنها موندم!نوري عزيزه من بيشتر وقتش را تو اتاقش تنها ميگذرونه... من هرگز نميخواستم مزاحم بشم.
نوري مرابغل زد سرش را روي شانه ام گذاشت من صداي و هق هق گريه ميشنيدم.كلمات بزحمت از دهانش كنده ميشد!
-معذرت ميخوام مهتا معذرت ميخوم من خيلي خودخواه شدم من تلافي ميكنم شب تولد تو تلافي ميكنم.
نوري واقعا به آنچه گفته بود عمل كرد نرگس يكي از دوستان ثروتمند شيرازي من پيشنهاد كرده بود كه سالگرد تولدم را در خانه او برگزار كنم.نوري كه از اين ماجرا اطلاع پيدا كرده بود پيشنهاد كرد كه تزيين سالن جشن را هم او بعهده بگيرد و از فرداي آنروز چنان در كار برگزاري جشن تولد من خود را غرق كرده بود كه انگار جشن تولد خودش را برگزار ميكند به محض اينكه دانشكده تعطيل ميشد دست دوست شيرازي ام را ميگرفت و عازم خانه اش ميشد.براي تزيين سالن وسواس عجيبي به خرج ميداد و در جزئيات دخالت ميكرد دوست شيرازي من از اينهمه شور و شوق حيرت زده بود و هر روز خبر تازه اي از سليقه هاي نوري ميداد.

فصل ۳ (3)
نوري از من خواسته بود كه تا شب جشن مطلقا با به خانه نرگس نگذارم و منهم قبول كرده بودم .
مهران كمي ناراحت بود و غر ميزد او 2 سال بود كه با سليقه خودش جشن تولد مرا برپا ميكرد گفتم ببين مهران هر سكوتي نقطه پاياني دارد!نوري بعد از مدتي سكوت جشن مرا بهانه كرده و داره با زندگي آشتي ميكنه !خواهش ميكنم اين وسيله آشتي را از من نگير!بگذار خودشو حتي براي مدت كوتاهي هم كه شده فراموش كند !
آنروز مهران پاداش اينهمه دوستي و غمخواري را با موافقتي عاشقانه بمن داد.
-باشه مهتا!اگه اينطوريه باشه!منهم مپل تو اين دختر رو دوست دارم من و مهران بين بچه هاي دانشگاه دوستان فراواني داشتيم ولي نتوانستيم بيش از 50 زوج را دعوت كنيم.نوري از طرف من دعوت شد و بهرام از طرف مهران با اينكه من در شادماني و غرور و برگزاري جشن تولدم بود ولي نميتوانستم از فكر برخورد بهرام و نوري در شب جشن خود را خلاص كنم.آيا آنها به آسا ني و سادگي از كنار هم ميگذرند يا در شب تولد من صداي زنگهاي تولد عشق را خواهند شنيد؟
مهمانان خود را براي ساعت 9 شب دعوت كرده بوديم ولي من و نوري و مهران از ساعت 7 قرار بود بمنزل نرگس برويم نوري آنروز بعداز ظهر از آمدن به كلاس خودداري كرد و مرا هم نگذاشت به كلاس بروم او تصميم گرفته بود كه خودش مرا آرايش كند وقتي ساعت 7 من از زير دست نوري بلند شدم به سليقه نوري آفرين گفتم حتي مهران مدتي مقابل من ايستاد و سوت كشان مرا تحسين كرد .
نوري خود را بسيار دخترانه و ساده آرايش كرده بود پيراهن بلند و سپيدي كه او را چون تصوير فرشتگان رويايي و آسماني جلوه ميداد پوشيده بود وقتي 3 نفري وارد منزل نرگس شديم من از ديدن آنهمه سليقه و تزيين چنان ذوق زده شدم كه تا مدتها نوري را در آغوش گرفته و ميبوسيدم.سالن اشرافي خانه نرگس كه با كاغذها و فانوسهاي رنگي جلوه جواني گرفته بود .مشرف به يك باغ بزرگي بود باغي پر از سروهاي بلند و سبز شيراز...
مهمانان به تدريج از راهم ميرسيدند بزودي سر و صدا و شور جوانها آن سالن بزرگ و اشرافي را به لرزه افكند اركسر جوانان دانشجو كه افتخارا در جشن تولد من شركت كرده بود خيلي زودتر از معمول شروع به نواختن كرد.دختران زيبا و دانشجو غرق در ناز و اداي دخترانه رمز جنون جواني را ميگشودند ... همه چيز در اوج هيجان بود موزيك سر و صدا و كلمات كه چون دانه هاي نقل و سكه جيرينگ جيرينگ در زير سقف سالن صدا مي كردند من و مهران در بين مهمانان مي چرخيديم و نوري مثل يك ملكه زيبا و در خشان و پر غرور در پذيرايي از مهمانان مبالغه ميكرد.
2ساعت از جشن گذشته بود كه ناگهان بهرام تنها و آرام وارد شد من از عمق سالن او را ديدم كه در چهار چوب در ايستاده بود و گردن ميكشيد انگار او در پي گمشده اي به داخل سالن آمده بود.من دست مهران را گرفتم و گفتم بريم بهرام اومده!
مهران با شوخي و كنايه گفت:خدايا خودت به فرياد ما برس.
من با سر و صدا از بهرام استقبال كردم و بعد دستش را كشيدم و او را به وسط سالن بردم.در آن هنگامه عجيب و آن سر و صدا كه خاص جوانان است من بدنبال نوي ميگشتم او كجا بود؟آيا ميدانست بهرام آمده است؟نه اون درباره مهمانان از من سوال كرده بود نه من توضيحي به او داده بودم.سر و صداي يك دسته از بچه هاي تازه وارد من و مهران را از بهرام جدا كرد.چند لحظه بعد من انقدر گرفتار دسته هاي تازه مهمانان شدم كه بكلي حضور بهرام را از ياد بردم كه ناگهان مهران دستم را گرفت و كشيد .
-عزيزم معجزه اتفاق افتاد!
-كدوم معجزه عزيزم؟آهان فهميدم تولد من در چنين شبي خود بزرگترين معجزه بوده است!!
مهران خنديد و گفت:اوه اونكه مسلمه!ولي يك معجزه ديگه هم داره اتفاق ميفته نگاه كن!
من به نقطه اي كه مهران در ميان جمعيت نشان ميداد نگاه كردم...آه خداي من نوري و بهرام در كنار هم نشسته بودند.
نگاهشان در هم گره خورده بود آنچنانكه تيزترين و برنده ترين اسلحه هم نميتوانست اين گره را ببرد و بگشايد!حس كردم كه زنگ عشق سرانجام در گوش اين 2 موجود زيبا شيرين و خوب نواخته شده آنها هم براي نخستين بار لحظه رويش گياه هستي را در آغاز خلقت كائنات ميبينند!
دلم ميخواست اركستر فورا آهنگ تولدت مبارك را بزند!بخاطر تولد من...بخاطر تولد عشق دوست من بخاطر زندگي جواني و اميد نتوانستم خودم را نگهدارم دست مهران را گرفتم و در كنار نوري و بهران نشستم.نوري بمن نگاه كرد نگاهش انگار پر از اشك و مملو از آفتاب و زندگي بود.
چهره بهرام ميدرخشيد چه پر شكوه بود من دهانم را د گوش مهران گذاشتم و گفتم:ميبيني لحظه تولد يك عشق را ميبيني؟درست همانطور كه من و تو ديديم.
مهران خوشقلب و مهربان من خنديد و گفت:من صداي زنگ را هم ميشنوم.
من چون طلسم شدگان بر جا ميخكوب شده بودم و از خود پرسيدم:خدايا من چه ميبينم؟
آيا اين منظره با شكوه اين تابلو زيبا حقيقت دارد يا زائيده ذهنخيالباف من است؟
نوري در كنار بهرام چون پرنده اي نرم و سبك در پرواز بود...
احساس ميكردم شب تاريك زندگي آندو زوج زيبا و كطلوب شكافته شده و نوري دلپذير و مقدس سراسر حيات اين 2 كبوتر سپيد و عاشق را روشن كرده است.بگذاريد اين صحنه را از دفترچه خاطرات نوري برايتان نقل كنم:
در آنلحظه نميدانستم چه پيش آمده ؟همه چيز تند و سريع از جلو چشمانم عبور ميكرد من وسط سالن ايستاده بودم كه ناگهان بهرام در برابرم متوقف شد.نميدانم چگونه اين ديدار غير منتظره را توصيف كنم.
حس كردم كه از دريچه چشمان بهرام يكدسته نور سرخ مستقيما بقلبم ميتابد و سينه ام را در حرارت مطبوعي ميسوزاند.دلم ميطپيد و ميسوخت و من در پناه بخار خاكستري رنگ اين حريق ناگهان ايستاده بودم و تسليم بي قيد و شرط خود را به چشم ميديدم.
حس ميكردم نسيمي سحر آميز وزيدن گرفته است .در چشم انداز من درختان سبز و بلند و جويبارهاي لغزنده و نقره گون زير نور پاك و روشن خورشيد ميدرخشيد.همه غبارهاي كهنه و سياه بسرعت و با دستهاي نامرئي باد جارو ميشد و يكنوع سبكي نشاط انگيز يكنوع رخوت دلپذير تمام هستي مرا در بر ميگرفت.
ميخواستم همه مرواريدهاي اشكم را رها سازم.ميخواستم با صداي بلند بگريم ميخواستم با همه قدرت فرياد بزنم اما قدرت هر نوع واكنش روحي و جسمي از من سلب شده بود.
من در وسط سالن ايستاده بودم در حالي كه حس ميكردم روحم را از تن خسته خويش بيرون افكنده ام.من ميديدم كه در آن مجلس پر شكوه و زير تلالو چراغهاي روشن سالن تسليم و ساكت ايستاده ام و بهران با آرامش پايان ناپذيرش هر لحظه گامي ديگر بطرف من بر ميدارد.حس ميكردم از چشمان سياه او جادويي نامرئي بر پيكر من ميريزد و مرا به آخرين مرز عشق ميكشاند.بهرام باز هم جلوتر آمد نه!خدايا نگذار من دست و پا بسته در معبد عشق تسليم شوم.
شبها و روزهاي زيادي من با خود جنيده ام.من در تنهايي خود با همه توانايي به جنگ عشق رفته ام.من زمستان را با بهار عشق تعويض كردم من براي فرار از وادي سرسبز عشق به كوير كوچ كردم و در پيله تنهايي خود را زنداني ساختم. به اميد اينكه هه سحر و جادوي عشق را باطل كنم.اما حالا در برابر آن نگاه عقاب آسا آن دستهاي پر تمنا كه مرا بخود ميخواند تسليم و آرام مانده ام من ميبينم كه نگاه بهرام مرا بسوي خود ميكشد.
بعد نفس گرم بهرام چون نسيمي معطر روي چهره ام پخش ميشود.روح من دوباره در پيكرم فرو ميرود و آهسته و آرام قطره اشكي از چشمانم ميچكد.بهرام روي چهره من خم ميشود و ميپرسد:نوري گريه ميكني؟
او انقدر صميمي و ساده مرا مورد خطاب قرار ميدهد كه انگار سالهاست با هم عاشقانه ترين روابط را داريم.
سرم را بلند ميكنم.حس ميكنم بوي ياس بوي عطر اقاقيا همه جا را پر كرده است.ميگويم:ما كجا هستيم؟بهرام با صدايي كه آشكارا ميلرزد ميگويد:روي زمين!
-نه اشتباه ميكني ما روي ابرها راه ميرويم روي ابرها.
من نفهميدم چگونه از سالن بداخل باغ كوچ كرديم.زير يك درخت بلند سرو روي يك نيمكت كوتاه و باريك كنار هم نشستيم حس ميكردم كه هر 2 از سنگيني بار كلمات بجان آمده ايم هر 2 ميخواهيم از عشق از دوري از فرارها و بازگشتها سخن بگوييم اما چگونه؟
هوا جور مخصوصي سبك و نرم بود.ستارگان آسمان خيال انگيز شيراز را آنقدر نزديك بخود مي ديدم كه حس ميكردم ميتوانم با دست آنها را بچينم .از پنجره سالن امواج موسيقي بدامن باغ ميريخت من از جا بلند شدم و گفتم:بهرام دلم ميخواد بسوي آسمان پرواز كنم دلم ميخواد سوار بر امواج رخوت انگيز موسيقي به معراج عشق بروم براستي انگار ما در دامن سياه شب به سفري گنگ و ناشناخته ميرفتيم.
بهرام با نگاهي كه برق الماس عشق گرفته بود بمن نگاه كرد .من باكره پاك و نيالوده اي بودم.تا آنروز هيچ مرد جواني عشق رادر نگاه من قرائت نكرده بود و تا آنروز اجازه نداده بودم مردي در گوش من سخن از عشق بر زبان آورده و با نگاه پر تمنايش قصه هاي ناگفته عشق را در گوشم بخواند.حس ميكردم طلسم زندگي دخترانه ام شكسته ميشود.مرغان خوش آواز عشق در گوشم ميخوانند غنچه هاي طلايي رنگ ميشكفتند ستارگان در پهنه سياه آسمان برقش در آمده اند و من در كنار دروازه صبح طلايي ايستاده ام و به ترانه هاي مرموز و قشنگ عشق گوش ميدهم.
هر 2 ميخواستيم اين سكوت مقدس را حفظ كنيم زيرا ما همه التهاب خود را حتي در تنفس نا آرام و ملتهب خويش ريخته بوديم.نميدانم چند ساعت گذشت بتدريج همهمه جوانان كه از پنجره هاي سالن بيرون ميريخت فروكش كرد و بعد موزيك متوقف شد.چراغها يكي پس از ديگري خاموش شدند.بهرام گفت:برويم!
ما چنان جادوي هم شده بوديم كه جز سايه هاي خود هيچ چيز نميديديم .هر دو بي خداحافظي با مهمانان ار در بزرگ باغ خارج شديم.خيابان زند شيراز با همه وسعت خود در خاموشي فرو رفته بود.بهرام به ساعتش نگاه كرد:ساعت 2 بعد از نصف شبه!
من مثل آدمهاي گيج و منگ به بهرام خيره شدم.او لبخندي زد و گفت:خيلي ديره نه؟


من فقط توانستم سرم را تكان بدهم و بعد هر دو براه افتاديم.مقصد ما نا معلوم بود .هدفي نداشتيم زيرا ما در هم و براي هم هدف بوديم.شايد اين عجيبترين جمله اي باشد كه از ديدار ديشب در اين دفترچه يادداشت ميكنم.
هيچوقت نميتوانم نام و يا منظره خيابانها و كوچه هايي كه از آن عبور كرديم بخاطر بياورم.تنها يادم هست كه ما بكنار يك نهر كوچك آب رسيديم و سر و صورت خود را با آب خنك شستشو داديم.بعد بهم نگاه كرديم هر دو براي نخستين بار در طليعه روشن صبح يكديگر را ديديدم.
من اين قطعه كوچك را كه نوري از نخستين ديدار عاشقانه اش با بهرام در دفترچه خاطراتش نوشته است تا كنون دهها بار خوانده ام.در اين قطعه كه شور انگيزترين سنفوني عشقي را در گوش زمزمه ميكند بخوبي تمايل به تسليم و اعتقاد به عشق و آينده را حس ميكنم .اعتقادي كه از همان نخستين دديار مذهب نوري شد.
من بارها گوشه و كنار مجلش را در جستجوي بهرام و نوري كاويدم ولي هيچ نشانه اي از آنها نديدم اتنتظار داشتم وقتي بخوابگاه بر ميگردم نوري را ببينم اما وقتي اتاق نوري را خالي يافتم از حيرت بر جا خشك شدم بستر نوري خالي بود.دلشوره عجيبي داشتم اما ناچار بودم سكوت خود را حفظ كنم زيرا اگر سر و صدا راه مي انداختم ممكن بود وضع از آنچه پيش بيني ميكردم بدتر شود.من در انتظار بازگشت نوري بدون اينكه لباس شبه تولدم را از تن خارج كنم روي بستر دراز كشيدم كه سر و صداي در فلت مرا از خواب بيدار كرد با عجله بطرف در دويدم.
-نوري!نوري!
صداي گرم و شاد نوري در فضا پيچيد.
-واي خدا مرگم بده تو هنوز لباستو در نياوردي؟
آه من چقدر دوست بدي ام .با شتاب جلو رفتم و دست نوري را در دستهايم گرفتم.
-نوري نوري تو كجا بودي؟
نوري راه نميرفت ميرقصيد پرواز ميكرد از چشمانش رنگ تب ميتراويد.گونه هايش برنگ گلهاي سرخ شيراز در آمده بود.خوشبختي!بله خوشبختي مثل يك قوس و قزح در اطراف وجود اين دختر زيبا شيرين و گرم حلقه زده بود.
در زندگي هر كس خوشبختي فقط يك بار بطور كامل حلول ميكند و در آن لحظه خوشبختي مثل خوني در رگهاي انسان ميدود مثل شيره حياتي كه در ساقه هاي گياهان در جرشانست و در همه هستي و موجوديت يك انسان جاري مشود.
من نوري مثل موجودي مقدس در آغوش گرفتم و گفتم:عزيزم تولد عشقت مبارك.
نوري مرا بوسيد دستش را در جيب انداخت چهره ملوس و شيرينش را بصورت من نزديك كرد و ناگهان با صداي بلند به گريه افتاد.آه اين گريه غير از گريه اندوه و گريه غم بود اين گريه از هر قهقه اي شور انگيز تر بود.
نوري سرش رادر آغوش من گذاشته بود و ميگريست و منهم بي اختيار با او اشك ميريختم.در آن لحظه به عشق خودم مي انديشيدم به مهران آن پسر ساده فيلسوف و متفكري كه مرا بي نهايت دوست دارد.
ما دختران چه موجودات ساده دل و بردباري هستيم چقدر كوچك و آرام هستيم و پسران چقدر زود ميتوانند اين موجودات خام و مهربان را خوشحال و خوشبخت كنند.نوري همانطور كه اشك ميريخت به چشمان من نگاه كرد و گفت:من از هيچ چيز نميترسم ديگر از هيچ چيز نميترسم.
سرش را در ميان دستهايم فشردم و گفتم:بله عزيزم! تو ديگه از هيچ چيز نميترسي چون از امروز عاشقي!
عاشقي!آنهم عاشقي پاك و مقدس .
در اين لحظه ناگهان چشمان نوري روي هم افتاد و به خواب عميقي فرو رفت.آه چه صورت آرامي.
يك خورشيد خوشبختي.
فصل ۴ (۱)
از آنروز زندگي در فلت ما رنگ و جلوه ديگري داشت.آپارتمان ما كلبه عشق بود كلبه اي كه در كارت پستالهاي رنگي و در وسط چمنهاي سبز و روي يك تپه زير نور خورشيد ميدرخشيد از كلبه ما هميشه آواز عشق بفضا ميرفت.من براي مهرانم ميخواندم نوري شور انگيز ترين ترانه ها را سر ميداد و يك لحظه هم سرود گرمي بخش عشق از لبهاي ما نمي افتاد .حالا ما 2 زوج كامل بوديم نوري و بهرام من و مهران صبحها با هم به كلاس ميرفتيم ظهر ها در سلف سرويس ناهار ميخورديم عصرها هم سري به كتابخانه ميزديم و شب را در پاتوق هاي دوستانه دانشجويي ميگذرانديم.
اما عشق نوري و بهرام كه در آغاز راه بود طراوت و شكوه بيشتري داشت آنها هميشه در هم بودند در هم مي پيچيدند قلبهاي جوانشان بيتابي ميكرد اگر بهرام دقيقه اي تاخير ميكرد رنگ نوري از چهره قشنگش ميپريد.
بيتاب ميشد دانه هاي درشت اشك را با سخاوت بر گونه ميريخت.وقتي بهرام از راه ميرسيد قهر عاشقانه نوري دل او را خون ميكرد.ساعتها به التماس مينشست نوري را عاشقانه ميبوئيد تا او را به حرف در آورد.
-عزيزم عزيزم آخر چرا تو انقدر بيتابي ميكني؟
-براي اينكه عاشقم!
-خب منم عاشقم ولي اگر تو جايي گرفتار باشي و تاخير كني من فقط منتظرت ميشم.
-تو بله عزيزم براي اينكه تو فقط عاشقي اما من ديوانه ام!
آنوقت من و مهران شاهد بحثهاي مفصلي بوديم كه نوري و بهرام بر سر اينكه كداميك عاشقترند راه مي انداختند.بر پيشاني صاف و بلند بهرام عرق مينشست دستهايش ميلرزيد تا ثابت كند او بيشتر از نوري پايبند عشق است و نوري آنقدر اشك ميريخت و افسانه هاي دل انگيزي از عشق خود ميبافت تا بهرام برتري عشق او را قبول كند.جنون وديوانگي اين زوج بي پايان بودساعتهايشان را با هم ميزان ميكردند تا درست ساعت 3 بعد از نيمه شب زنگ بزند و هر 2 از خواب بيدار شوند و مدت نيمساعت به يكديگر فكر كنند!
اغلب شبها زنگ ساعت اتاق نوري مرا از خواب بيدار ميكرد او بمحض شنيدن صداي زنگ از خواب ميپريد در وسط بسترش مينشست و بعد عكس بهرام را از روي ميز بر ميداشت و تماشا ميكرد بعد دوباره با رضايت كامل به بستر ميرفت.
پيوند آشنايي و عشق نوري و بهرام چنان گره خورده بودكه همه بچه هاي دانشگاه عشق آنها را تحسين ميكردند.
وقتي آنا در محوطه دانشگاه قدم ميزدند عطر عشق را بهمه دلها ميريختند همه از عشق آنها صحبت ميكردند هر كس اظهار نظري ميكرد دخترها از سر حسادت سعي ميكردند با انواع تهمتها عقده اي كه در رگهايشان ميجوشيد آرام كنند.اما وقتي سينه به سينه نوري ميايستادند و آن معصوميت كودكانه و آن صداقت عاشقانه كه از چهره زيباي نوري ميتراويد ميديدند آرام ميشدند.
پسرها با نوعي حسرت به بهرام و نوري خيره ميشدند اما انها آنقدر بهم مي امدند و چنان مناسب هم بودند كه جاي هيچ ترديدي باقي نميگذاشت.روزها از پي ميگذشتند و عشق نوري و بهرام هر روز شور و هيجان بيشتري ميگرفت آنها در درون خويش رنج ميبردند ذره ذره آب ميشدند ولي با اشتياق بار سنگين اينهمه عشق و پيوستگي را بدوش ميكشيدند يكروز نوري بمن گفت:
-مهتا ميخواستم چيزي بگم!
بگو عزيز!
-آنوقتها كه من عليه عشق بودم زجر زيادي ميكشيدم.
-خوب هر كسي طعم رنجهاي عشق را چشيده!
-ولي امروز من از عشق رنج ميكشم!
نوري در اينجا ساكت شد و بعد از چند لحظه سكوت اينطور ادامه داد .
-هميشه چيزي در من ميدرخشيد چيزي مثل خورشيد گرم و داغ اگر چه خورشيد حيات بخشه ولي وقتي خورشيد را از آسمون پايين بكشي و تو قلبت كار بگذاري تو رو ميسوزونه قطره قطره آبت ميكنه اين همون رنج عشقه رنجي كه بر اثر قدرت و فشار عشق در بطن آدم متولد ميشه.
بعضي اوقات هم بهرام پيش من اعتراف ميكرد و ميگفت:گاهي فكر ميكنم تحمل يك كوره آتش از تحمل اين عشق آسونتره!هر وقت فكر ميكنم ممكنه يه روز ار نوري جدا بشم مثل اينكه تو تنم زلزله افتاده باشه خورد و له ميشم.
و من اغلب با احساس افتخار از اينهمه شور و عشق كه در قلبهاي جوان نوري و بهرام ميطپيد در برابر حرفها و شايعاتي كه عامل مهمش حسادت جوانانه بود دفاع ميكردم اما در ميان ايندسته از جوانان گاهي اوقات بطرز عجيبي از كنايه ها و نيشخندهاي پرويز ميترسيدم.
او تنها جواني بود كه در محوطه دانشگاه ما از نظر چهره اندام و جذابيت مردانه با بهرام برابري ميكرد فوق العاده خوشتيپ بود معاشرتي و ظاهرش بيش از بهرام مهربان بود.آنقدر مهربان كه سنگدل ترين و سخت ترين دختران را با زبان نرمش رام ميكرد.
پرويز خوب حرف ميزد خوب استدلال ميكرد خوب رفتار ميكرد جذابيت مردانه را با ظرافت يك هنرمند آميخته بود عميق و يكپارچه بود جسارتش در اجراي هر پيشنهادي گاهي قلبها را از ترس و هيجان در سينه منفجر ميساخت كافي بود در يك لحظه دختري را از اوج هيجان ظريف و عاشقانه به تنگناي كوبنده هيجان قهرماني بكشد.
پرويز با مران دوست بود اما روابط چندان نزديكي نداشتند مهران در دوستي با او احتياط خاصي نشان ميداد و بيشتر هم تتصادفي يكديگر را ميديدند و معمولا در پاتوقهاي دانشجويي با هم روبرو ميشدند و سلام عليكي ميكردند اما چند روز بود كه ما هر روز پرويز را ميديديم به محض اينكه وارد رستوران كازبا ميشديم پرويز از زمين سبز ميشد و آنقدر گرم و پر شور و خواستني بود كه در كمتر از چند دقيقه جمع كوچك 4 نفري ما را در مشتهاي خود ميگرفت يكوقت ميديديم كه 3 ساعت است بدهان گرم او چشم دوخته ايم و او با لحن گرم و شوخش حرافي ميكند!
-ميدونيد من درباره عشق عقيده اي كاملا مخالف با نظريات فيلسوفان مادي دنياي امروز دارم.من معتقدم كه عشق يعني آميختگي كامل يعني فناي در هم!بدستهاي من نگاه كنيد .من همين حالا فنجان شير را در فنجان چاي خالي ميكنم.يك ظرف شير يعني مايعي از خانواده لبنيات و يك ظرف چاي مايعي از مشروبات معطر و غير الكلي!هر كدام داراي خاصيت جداگانه و كاملا متمايزي هستند!شير ماده اي است سپيد رنگ با طعمي كاملا مستقل و از پستان پر بركتيك گوسفند با گاوي دوشيده شده است و چاي مايعي است قهوه اي رنگ و گس از ساقه هاي گياهي بدست آمده است تصور كنيد كه آنها در يك ديدار تصادفي همديگر را ديده اند و مثل ما انسانها قلبهايشان را با سخاوت به يكديگر تقديم كرده اند حالا ميخواهند هميدگر را لمس كنند دستهاي هم رت بفشترند.حالا من اين 2 موجود را بهم نزديك ميكنم .آها فنجان شير كه نقش زن را بازي ميكند در فنجان چاي كه در اين محاسبه و اسندلال نقش مرد را اجرا مينمايد خالي ميكنم!خوب حالا آنها مثل دو عاشق صادق يكديگر را لمس ميكنند ميبويند اما ميخواهم ببينم آيا در اين اوج احساس عاشقانه و در اين آميختگي هر كدام بتنهايي موجوديت خود را حفظ كرده اند؟آيا شير همان مايع سپيد رنگي است كه دخترك دهاتي با دستهاي قشنگش از پستان گاو دوشيده؟ايا چاي همان مايعي است كه از برگهاي يك گياه بدست آمده؟خير خانمها و آقايان!
اين زوج پس از تركيب عاشقانه هر كدام ماهيت اصلي خود را فراموش كرده و به عنصري ديگر تبديل شده اند آنها پس از شيفتگي عاشقانه بمرحله تكامل انتزاج و آميختگي رسيده اند.
حالا چيزي كه در فنجان منست يك تركيب تازه است كه ديگر نه چاي است نه شير!من عشق يك زن و يك مرد را اينگونه توجيه ميكنم!يعني آنچنان آميختگي و پيوستگي كه هر دو نه بعنوان دو موجود جداگانه بلكه آميخته اي از دو موجود باشند!
آنروز وققتي استدلال عجيب و شاعرانه پرويز را درباره عشق گوش ميداديم من در چشمان درشت وسياه نوري يكنوع تحسين و شيفتگي خاص ميديدم تنها من كه يك زن هستم معني اين نگاه را ميفهميدم.
نگاهي كه پر از شوريدگي تسليم و هيجان بود.نوري عاشق بود نوري ديوانه وار بهرام را دوست داشت .او روزهاي زيادي با خود جنگيده بود تا عشق را بخانه دلش راه ندهد اما بعد از تسليم در عشق زيادت طلب بود بيش از آنچه يك عاشق پر شور مثل بهرام به او هديه ميكرد ميطلبيد.
او انقدر تشنه بود كه گاهي بمن ميگفت:مهتا دلم ميخواد پوست سينه ام را بشكافم و بعد بهرام را زير پوستم جاي دهم!
چنين موجود عاشقي كه در اشتياقي غير عادي ميسوخت اكنون در مقبل حرافي و سخنوري مردي قرار گرفته بود كه تمام آن آميختگي تقدس و هيجان يك عشق كامل را برايش تصوير ميكرد.آنشب وقتي من بخوابگاه آمدم ناگهان از نوري پرسيدم:تو درباره استدلال پرويز چه ميگويي؟
نوري با اشتياق خاصي گفت:عالي بود عالي دلم ميخواست برايش يكساعت كف ميزدم!
بعد سيگاري آتش زد و كنار بستر من نشست و گفت:دلم ميخواست من و بهرام اينطور آميخته ميشديم اين يعني عشق كامل زنده باد پرويز.
پاييز بر سر شيراز خيمه زده بود غم روياي فصل رنگها به آرامي روي قلبهاي ما جوانان پنجه ميكشيد شيراز بطرز غم انگيزي آرام شده بود درختان چنان به آدم نگاه ميكردند كه انگار سرود وداع ابدي ميخواندند.قلبهاي ملتهب ما در سينه بيتابي ميكرد غبار غم روي پيشاني شهر نشسته بود.آبشارهاي شادي كه توريستهاي ثروتمند در فصل تابستان در شهر شيراز سرازير ميكردند به جويبار باريكي تتبديل شده بود.
خط سبز درختان جاده ها و باغها با رگه قرمز خون پاييزي منظره درد آلودي يافته بود.من و نوري با اينكه هر روز در كنار عشاق خود شانه به شانه راه ميرفتيم ولي با ترديد و ترس به آينده نگاه ميكرديم حس ميكرديم تمام شهر حتي كلبه عشق ما در تاريكي فرو رفته است.شبها كمتر به جايي ميرفتيم و بيشتر در خوابگاه خود مينشستيم و در تنهايي پاييز زده خود و گاه زير نم بارانهاي پاييزي و يا در سايه گرفته ابر به صداي غم آلود خوانندگان محبوب خود گوش ميداديم م بعد اغلب نوري سرش را روي شانه ام ميگذاشت و آرام آرام اشك ميريخت.
-مهتا ميدوني چيه؟من خيلي ميترسم خيلي!
موهاي قشنگ و ابريشمين او را كه هميشه روي شانه هاي خوش تركيبش موج ميزد نوازش ميكردم و ميگفتم:از چي مترسي نوري؟آخه چرا ميترسي؟
نوري سرگشته و شورانگيز جوابم ميداد:نميدونم از چي ولي ميترسم.
-آخه ترس آدم بايد دليلي داشته باشه نوري؟
-آه دليل بله دليل دارم خوب فكر كن اگر فردا بهرام ديگه از من خوشش نياد چي ميشه ؟اگه اون منو ول بكنه و بره من با اين دل ديوونه چه بكنم؟اگه بهرام بذاره بره من ميميرم!بخدا ميميرم دلت برام نميسوزه مهتا؟
حس ميكردم نوري دچار يكنوع خود آزاري شده.هميشه حتي در اوج لذت آنلحظه كه احساس گرم و عطشناك بهرام به اوج ميرسيد ناگهان چشم در چشمش ميدوخت و ميپرسيد:بهرام بهرام اگه يه روزي از پيشم بري چي ميشه؟
بهرام برايش صدها قسم و آيه نازل ميكرد با صميمانه ترين كلمات ممكن به او اطمينان ميبخشيد.
-عزيزم من بايد به چه زبوني با چه كلامي بتو بگم به اندازه تموم دنيا تموم خلقت تموم كائنات دوستت دارم!آه تو بگو!من از ديدن تو از تماشاي اينهمه زيبايي كه فقط در موجودي مثل تو جمع شده سر گيجه ميگيرم.
اين عطر نفسها اين پوست سپيد اين پيكره خوش تراش نه !بخدا تو را براي اين بدنيا آوردن كه يك نمونه كامل خلقت به مردم نشون بدن!آخه چطور ميشه من قلبي به اين پاكي عشقي به اين معصوميت دستهايي به اين نازكي و لطيفي را بگذارم و برم؟
اما نوري به آساني ترس موهوم خود را رها نميكرد دستهايش را مثل 2 پيچك بلند در هم ميپيچيد با همه قدرت و صلابتي كه در عشق و اسمش متبلور بود فرياد ميكشيد:نه باز هم بگو من ميترسم!
بهرام باز هم با ملايمت از قلب طلايي عاشق خوداز صفاي عشق خود در گوش نوري زمزمه ميكرد:نوري فقط اينو بدون كه من هم بي تو ميميرم!باور كن صداقتمو باور كن!
نوري اينبار گريه كنان ميگفت:بهرام بهرام به كاري بكن من باورم بشه يالله عاشقت داره ميميره !
بهرام نوري را ميگذاشت و فرار ميكرد.
آنوقت نوري گريه كنان پيش من مي آمد مثل بچه يتيم و غربت زده اي سرش را روي دامنم ميگذاشت و با صداي بلند ميگريست:ديدي من حق داشتم بترسم بالاخره بهرام همين روزها از پيش من ميره!
من نوري را در آغوش ميگرفتم مثل بچه اي او را نوازش ميدادم و سعي ميكردم به كمك استاد روانشناس دانشگاه او را دلداري بدهم.كابوس ترس و تنهايي را از او دور كنم نوري با كلمات و جملات تسلي بخش من بخواب ميرفت و وقتي صبح فردا چشمهايش را باز ميكرد اول بديدن بهرام ميرفت.با آن چشمان درشت و عاشق كشش در چشمان بهرام نگاه ميكرد و ميگفت:بهرام منو ببخش!آخه من خيلي دوستت دارم!
بهرام آنقدر در برابر زيبايي مستي آفرين نوري ضعيف بود كه بدون يك كلمه اعتراض تسليم ميشد و در عالم رويا دست نوري را ميگرفت و بقول خودش در ميان ابرها پرواز ميكرد.
اما اين صحنه ها همه ترديدها و اضطرابات موهوم نوري را از دلش بيرون ميكرد.نوري هر لحظه در مرداب چسبنده تر ديد و اضطراب پيش ميرفت.وقتي همه او را محاصره ميكرديم تا در قلبش دانه هاي اطمينان به عشق و پايداري بهرام را بكاريم آوقت كنار پنجره خوابگاه مينشست و دستهاي قشنگش را زير چانه ميزد و با افكار درد آلود ديگري خود را مشغول ميداشت.
-مهتا فكرشو بكن بهرام ماشينش رو خيلي تند ميرونه اگه يكروز اتفاقي بيفته آه

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: